Τάχα πως όλα αλλάξανε... Σ’ όνειρο θα το ζήσω….
…ο Τραπεζίτης με καλεί! Τώρα …θα απαντήσω:
-Πως τα περνάς; με ρώτησε, κι είχε λαχτάρα τόση….
-Να μην πολυσκοτίζομαι, που «ξέχασα» τη δόση!
Της Τράπεζας η «ανοχή», μου ‘πε πως δεν …
τελειώνει!!
-Δεν είν’ το χρήμα ικανό τον άνθρωπο να λειώνει!
-Ώσπου δανειολήπτη μου να τηνε «βρεις την άκρη»,
δεν θέλω μεσ’ τα μάτια σου να αντικρύσω δάκρυ!
Θα ‘μαι παρών και δίπλα σου! κι ελπίδα θα σου δίνω…
που …«με το ζόρι» στο ‘δωσα το …δάνειο εκείνο….
Για το πρεστίζ της Τράπεζας, δεν θα το επιτρέψω!
-Κόβω τον πλειστηριασμό! –Δεν θα σε καταστρέψω!
Η Τράπεζα θα επωμιστεί τώρα τα όποια βάρη…
Ποτέ πια και κανένανε, πελάτη δεν θα γδάρει!
Μπαίνει μπροστά στο πρόβλημα! Παίρνει πρωτοβουλία!
τον Έλληνα λογίζεται…. που ‘πεσε σε …δουλεία!
Δεν πρέπει μου ‘πε ο Έλληνας να ζει ημέρες τρόμου!!
μα …απότομα εξύπνησα! …γαμώ το κέρατό μου!!!
Κι εκεί που ζούσα στ’ όνειρο σε μέρος ….ανθισμένο….
χτύπαγε το τηλέφωνο! τ’ αναθεματισμένο!!
-Εμπρός! "νταής" εφώναξα! Ποιος θα τα’ ακούσει τώρα;
Μα κάποια, με «απόκρυψη» μου έκοψε τη φόρα:
Με …λύπη της η Τράπεζα, όπως κι ίδια! …όμως…
-Θα βγει το σπίτι «στο σφυρί»! όπως ορίζει ο …νόμος!
Ξύπνιος στον 5ο όροφο, στα 15 μέτρα….
-Να ρίξω μαύρη στη ζωή ξωπίσω μου μια πέτρα;
Να κάνω την απόπειρα και το κακό να πράξω;
ή μήπως στα π@π@ρι@ μου τάχατες να τους γράψω
.jpg)
