μια Πρωτομαγιά

Αστρική σκόνη

Αν δεν διστάσεις, και βγεις στο σύμπαν για ένα βράδυ
Μην πλησιάσεις αν δεις μια τρύπα και είναι μαύρη...
Μην πλησιάσεις τη μαύρη τρύπα
και να θυμάσαι ότι σου είπα

Γιατί εκείνο που θα μείνει
θα ‘ναι η αστρική σου σκόνη!
Μην πλησιάσεις στο καμίνι,
αυτό μαγκιές δεν τις σηκώνει!

Στη θύμηση σου, θα είμαι μέσα μπροστά στη δίνη
Κι αν σε φωνάξουν μη δείξεις μπέσα, έχεις ευθύνη
Μη σε φωνάξουνε στο σκοτάδι
δε θα βρεις πάτο μες στο πηγάδι

Ωροσκόποι - καιροσκόποι

Οι πλανήτες «πήραν θέση»
σαν ερχόμουνα στη γη
άργησα, και είχε πέσει
μες στο σύμπαν μια σιγή
Σίγουρα μ' είχαν ξεχάσει
κι εγώ έκλαιγα πολύ
μες στου φεγγαριού τη χάση
η ατμόσφαιρα θολή

Ωροσκόποι - καιροσκόποι
παίζαν την κολοκυθιά!
Συναστρίες σαν φατρίες
σύνοδοι και γαλαξίες
μου την κάναν τη ζημιά!

Μάγισσες και αστρολόγοι
δε με βρίσκαν πουθενά
ήταν δώδεκα οι λόγοι
δώδεκα και τα κενά:
Λέοντες, Σκορπιοί, Τοξότες
ήταν μόνο για εφέ
κι όλοι οι άλλοι ήταν πότες
μες στου Σείριου τα «καφέ»

Νίκο, δεν σου ανήκω

Έσπασες τα τηλέφωνα, εχτές
δεκάδες αναπάντητες προχτές
Ακουστικό δε σήκωσα
και από σένα γλίτωσα
αλλού καινούργιο θύμα ψάξε βρες

Νίκο, Νίκο, Νίκο, Νίκο
τώρα πια δεν σου ανήκω
Νίκο, Νίκο, Νίκο,
Νίκο μη με παίρνεις.... "γιατί λείπω"

Άργησα, μα κατάλαβα πολλά
για σένανε "κατέβασα ρολά"
καρδούλα που την μπέρδεψες!
και ύστερα την παίδεψες
και βρέθηκε στους δρόμους να πονά

Με την καρδιά θα βγω μια βόλτα

Τα παντελόνια μου τα τρύπια
τα παιδικά μου καρδιοχτύπια
θα βρω στου χρόνου την αλάνα
στο πρώτο μάθημα, κοπάνα!

Με καταστρέψανε οι τάσεις
διαγράμματα και αποστάσεις
τιμές, διανύσματα και δείχτες
σα μάντισσες, σα χαρτορίχτρες!

Με την καρδιά θα βγω μια βόλτα
χέρι με χέρι, όπως πρώτα
Να ξαναρχίσει να χτυπάει
θέλω να πάψει να πονάει

Κι εσύ θα είσαι απ' την άλλη
μ' ...απογοήτευση μεγάλη!
Στα μαγαζιά θα κάνεις πρόβα
να είσαι πάντα μες στη μόδα..

Κρυφτό, κυνηγητό, ξυλίκι
θα λες πως είναι ρεζιλίκι
Θα με κοιτάς, θα υποφέρεις
και δε θα θέλεις να με ξέρεις...

Δεν μπορείς, παρά.... φονιάς

Μου 'λεγες ότι μυρίζει
γύρω σου θανατικό
είν' εδώ και τριγυρίζει
και θα γίνει το κακό

Μες σε φλόγες πυρομένο
το μαχαίρι που κρατάς
φόρεσες το πεπρωμένο
δεν μπορείς, παρά.... φονιάς

Πως δε βρίσκουν ησυχία
κι εκδικούνται οι ψυχές
φτιάχνουνε μια συγκυρία
για να φύγουν νικητές

Απόδραση στην Πάρνηθα

Την Κυριακή στην Πάρνηθα θα πάμε
να δούμε την Αθήνα πιάτο
δεν πιάσαμε ακόμα πάτο
από ψηλά θα την κοιτάμε
Την Κυριακή στην Πάρνηθα θα πάμε…

Γιατί δεν πήγαν όλα στράφι
στο καταφύγιο στο Μπάφι, στον Ο.Τ.Ε.
σ’ ένα καζίνο που δεν κέρδισες ποτέ…

Στον Εθνικό Δρυμό σαν θα βρεθούμε
και στα πυκνά και στα καμένα
υπάρχουν μυστικά κρυμμένα,
θα πεις σε δάσος δίπλα ζούμε
Στον Εθνικό Δρυμό σαν θα βρεθούμε…

Όχι δεν είναι καλαμπούρι
θα σε μαγέψει το Φλαμπούρι, ή τυχόν
ελάφια ήμερα στο Πάρκο των Ψυχών…

Τελεφερίκ που πάει πάνω κάτω
οι δυο μας σε πριβέ βαγόνι
κι όλο η κορυφή ζυγώνει
θα δεις το Mont Parnesγεμάτο
Τελεφερίκ που πάει πάνω κάτω

Κάτι απ’ όλα θα σου μείνει
να ‘χεις δροσιά μες στο καμίνι, απ’ το βουνό
μία απόδραση σε γη και ουρανό
………..
Γιατί δεν πήγαν όλα στράφι
στο καταφύγιο στο Μπάφι, στον Ο.Τ.Ε.
σ’ ένα καζίνο που δεν κέρδισες ποτέ…

Άλλαξα

Έλεγα,
Εγώ ποτέ δε θα σ' αφήσω.....
και τώρα θέλω να σε σβήσω!
Άλλαξα....
Έλεγα
Θα σε κοιτώ μέσα στα μάτια
κι εσύ με έκανες κομμάτια!
Άλλαξα
Έλεγα
Πως θα 'σαι εσύ η τελευταία...
και ....έχασα "πάσα ιδέα"....
Άλλαξα
Άλλαξα, άλλαξα.......
Καινούργιο δρόμο στη ζωή μου χάραξα.....
Έλεγα,
Αγάπη θα σου ψιθυρίζω...
Τώρα ...αδιάφορα σφυρίζω!
Άλλαξα!
Έλεγα,
Με σένα, η γη μόνο γυρίζει
τώρα ...απάτη μου ....μυρίζει!
Άλλαξα....
Έλεγα
Πως κάποτε κι εσύ θα νοιώσεις!
μα, ....όχι να με μαχαιρώσεις.....
Άλλαξα

Δυο δευτερόλεπτα

Δυο δευτερόλεπτα κρυμμένα
Δυο δευτερόλεπτα για μένα
πύρινος καπνός καίει με πνίγει
Δυο δευτερόλεπτα στο ζύγι

Δυο δευτερόλεπτα
σα χίλια
έφτασε η ψυχή μου
ως τα χείλια
Σβούριξε η ζωή μου
σαν το κέρμα
Δυο δευτερόλεπτα
...και τέρμα...

Δυο δευτερόλεπτα μου φτάνουν
τ' άστρα μου το φως βρίσκουν και χάνουν
Δαίμονες κι Αγγέλοι κάνουν πάρτι
Δυο δευτερόλεπτα .....και κάτι...

Το ναυάγιο

Ο φαροφύλακας
σερί στη βάρδια
λιμάνι απόμερο
φτωχά καράβια
Ρωγμές......  Σκυρόδεμα
χαλίκι, χώμα
τσιμέντο ίσαμε
να πάρει χρώμα

Χωριό δεν κάναμε
κι όμως υπάρχεις....
Τάξη δεν έβαλε
ο Λιμενάρχης

Για το ναυάγιο
έξω απ' το μώλο
δεν είχα Άγιο
... έπαιξα ρόλο...
Ύφαλος έγινε
και καταφύγι
ψάρια κουρνιάζουνε
μα εγώ έχω φύγει

Τα πολύχρωμα μπαλόνια

Ένα κόκκινο μπαλόνι
έπεσε απ' το μπαλκόνι
και το πήρε ο αέρας
μέσα στη βουή της μέρας

Κι ένα πράσινο ακόμα
κι άλλο ένα μ' άλλο χρώμα
κι άλλο το παιδί φουσκώνει
κι ο αέρας τα σηκώνει

Όλοι έχουμε απορία
μες στην πολυκατοικία....
Και κοιτάμε απ' τα μπαλκόνια
τα πολύχρωμα μπαλόνια

Σα γιορτή μοιάζει ο δρόμος
και μας έπιασε ένας... τρόμος!
που... δεν είναι από... πάρτυ
μεσοβδόμαδα Τετάρτη!

Το παιδί δε χαμπαριάζει
μοιάζει να το διασκεδάζει....
Μέσα στο δικό του κάστρο
κίτρινο! και μπλε! και άσπρο!

Ο Απρίλης μάρτυς

Κάθε Απρίλη
δύο φίλοι
κουβαλάν ένα Σταυρό
Κάθε Απρίλη κι ως το δείλι
τραγουδάνε στο Θεό:

"Όπως έφυγε ο Μάρτης
έτσι ο Μάιος θα ΄ρθεί¨"
....κι έγινε ο Απρίλης μάρτυς!
για τα βάσανα στη γη

Κάθε Μάρτη
μπρος στο χάρτη
κι ούτε λέξη δεν ακούς
μα αγναντεύουν στο κατάρτι
θάλασσες και ουρανούς...

Ξημερώματα

Ξημερώματα
μόνος τέσσερις και κάτι
είναι δεύτερου δεκάτη
στα παπλώματα
Ξημερώματα
μπρος στο θαμπωμένο τζάμι
μ' "έριξαν" ψυχή κοτζάμι
γκρίζα χρώματα

Ξημερώματα
με πλακώσανε τα βάρη
μες στις 10 του Φλεβάρη
κιγκλιδώματα
Ξημερώματα
σε πελάγη και σε κάμπους
του Αγίου Χαραλάμπους
όλα, ασώματα...

Ξημερώματα
ξυπνητήρι ντριν στην ώρα
κι εγώ πάλευα στη μώρα
στα παπλώματα
Ξημερώματα
τι είναι αυτό και τι γυρεύει
τι είναι, που με κυριεύει
έχει ονόματα
Ξημερώματα....

Με τον μπαμπά και τη μαμά

Είχα έναν κολλητό
Που ‘χει μείνει φιλαράκι
Παίζαμε κυνηγητό
τρίλιζα, κρυφτό και σκάκι

Άκου τώρα «κολλητέ»
Άκουσε με φιλαράκι
Χτες με κέρασες καφέ
Η σειρά μου στο ….μπαράκι

Ένα ποτό
Κι ένα σφηνάκι
Με τον μπαμπά μου
Στο μπαράκι

Είχα μία κολλητή
Που ‘χει μείνει φιλενάδα
Στον παιδότοπο μαζί
Θέατρο κάθε βδομάδα

Άκου τώρα «κολλητή»
Άκουσε με φιλενάδα
Πάμε βόλτα στου Ψυρρή
Που ‘χει σήμερα λιακάδα

Ένα μεζέ
Κι ένα ουζάκι
Με τη μαμά
στο ταβερνάκι

Με τα βαπόρια

Πράξη στο ληξιαρχείο
σ' ένα φάκελο χοντρό
λες και τράβηξα λαχείο
μαύρο-κόκκινο, μπορντό

Όταν ήμουνα εντάξει
όλο τσάρκες μ' ένα αμάξι
κι όταν είχα στεναχώρια
έφευγα με τα βαπόρια

Δε με βρίσκαν στα μητρώα
όμως πήρα ΑΦΜ
μια Σπαρτιάτισσα, μια Τρώα
κι ύστερα μια Κουβανή

Όταν ήμουνα εντάξει
όλο τσάρκες μ' ένα αμάξι
κι όταν είχα στεναχώρια
έφευγα με τα βαπόρια

Πράξη στο ληξιαρχείο
λες και τράβηξα λαχείο....

Λούνα Παρκ

Στο τρενάκι του τρόμου
σ' είδα μπήκες κι εσύ
Δανεικές μάρκες δώσ' μου
για τη σκοποβολή

Συγκρουόμενο άχτι
μόνο τρία λεπτά
κι όλα γίνανε στάχτη
μία ώρα μετά

Θα σε ξαναδώ στη ρόδα
που γυρνά
Πάνω-κάτω είναι μόδα
και οι δυό πάνω στη ρόδα
στης ζωής το λούνα Παρκ

Καρουζέλ σαν αστείο
πλοίο πειρατικό
στο σφυρί δύο-δύο
μα δε θα ξαναμπώ

Αίθουσα με καθρέπτες
και μετά στη 3D
Ταξιδιάρικοι δέκτες
στον εξομοιωτή

Κοντινοί προορισμοί

Δεν έκανες ούτε ένα βήμα
να σου αλλάξει τη ζωή
και βουτηγμένος μες στο κρίμα
από το βράδυ στο πρωί

Ούτε σε πήγε παραπέρα
τ' ανάθεμα που βλαστημάς
και δεν αντίκρισες μια μέρα
που χρόνια την παρακαλάς

Σε ρίξανε μες στους εργάτες
και δεν ξημέρωσε η αυγή....
Σε "φάγανε" οι αποβάθρες
κι οι κοντινοί προορισμοί...

Ο εύκολος έγινες στόχος
πέτρινα χρόνια τα στερνά
να μην καπνίζει η καπνοδόχος
κι ούτε ο Θεός να μην περνά

Στο περιθώριο σωπαίνεις
σου πήρανε και τη λαλιά
μα ώρες - ώρες μ' αποπαίρνεις
κι ύστερα πάλι ...σιγαλιά...

Κακομαθημένη

Εμένα με φέραν
στον κόσμο φωτιές
κι απ' το υπερπέραν
τσιρίδες, φωνές
Καλάθι η κούνια
μωρό στις φασκιές
σχολεία, κουδούνια
στα χέρια ξυλιές

Κι εσύ γεννημένη
με χίλια καλά
κακομαθημένη
σε μένανε πια..

Κονσέρβες - παιχνίδια
τα ρούχα παλιά..
του χρόνου τα ίδια
και λίγο στενά
Στα γόνατα πάντα
καινούργιες πληγές
κι οι φίλοι αβάντα
και παλικαριές

Θέλω να γίνουμε φίλοι

Μικρό σκυλάκι τριγυρνάς
στους δρόμους μοναχό
Σαν με κοιτάς χαμογελάς
κι εγώ τα μάτια σου κοιτώ
κι εγώ τα μάτια σου κοιτώ
που μου μιλάνε...

"-Θέλω να γίνουμε φίλοι
πάρε με σπίτι Βασίλη
με λένε Ράμπο, Μπρούνο, Όσκαρ, Μαξ και Τσάρλι
μη με αφήνεις να γυρνώ στους δρόμους πάλι"

Αχ! βρε σκυλάκι μου μικρό
σου έχω μια γωνιά
να 'ν το δικό σου σπιτικό
ποτέ ξανά στην παγωνιά
ποτέ ξανά στην παγωνιά
σήκω και πάμε!

Θέλω ν' ανέβω στη σκηνή

Όλοι περάσανε και από κάτι πήραν
τώρα δεν έχω και πολλά για να σας δώσω
άλλοι με πλήγωσαν και άλλοι με διασύραν
κι έμεινα εδώ να ξεπουλιέμαι όσο - όσο

Θέλω ν' ανέβω στη σκηνή
έτσι όπως έμεινα, γυμνή
μ' ένα μικρόφωνο και άγνωστα τραγούδια....
Να έρθει ο πόνος να κερνά
τα πρώτα μου και τα στερνά
όσα μου απόμειναν αμάραντα λουλούδια

Μια σπιθαμή έχω βρεθεί απ' τον γκρεμό
και σαν κομπάρσο με κοιτάς κι όλο σωπαίνεις
δεν είναι ο ρόλος μου αυτός, τι να σου πω
δωσ’ μου κι εσύ μία κλωτσιά τι περιμένεις

Ζωή και θάνατος μαζί

Ήχους χαρούμενους και λυπημένους παίξτε
ένα τραγούδι να μην έχει επιστροφή
φίλοι, εχθροί, και συγγενείς, να δείτε τρέξτε
πως  το χορεύω, πριν να πέσω στη στροφή

Έχω από τη μιά το μπουζουξή
κι από την άλλη το βιολίστα...
Ζωή και θάνατος μαζί
πάνω στη πίστα

Μπροστά μου ο χάρος με το φτερωτό του άρμα
όταν θα παίζει η πενιά, θα μπερδευτεί
τι ήρθε; για μένα εδώ, κορίτσι πράγμα;
μα θα δακρύσει, σαν ακούσει το βιολί

Βραδάκι Δευτέρας

Τόσα Σαββατοκύριακα
περάσανε και φύγαν
άνεμε που τα φύσηξες
πες μου αν θες που πήγαν
Σαββατοκύριακο κι εχθές
πες μου πως χάθηκε, αν θες

Στο νου, Σαββάτο - Κυριακή
μου 'φερε ο αγέρας
που φύγανε σαν αστραπή!
Βραδάκι πια Δευτέρας..

Κάθε Σαββατοκύριακο
που έρχεται προσμένω
κάποιο μεγάλο μυστικό
να μου κρατάει κρυμμένο!
Σαββατοκύριακο να 'ρθείς
αγάπης λόγια να μου πεις

Αυτός ο Αύγουστος

Κατακαλόκαιρο
με καταιγίδες
Αυτός ο Αύγουστος
κρύβει  παγίδες
Φυτό πλατύφυλλο
μέσα στο χώμα
κι η ρίζα 'ξώβεργα
σε άσπρο χρώμα

Πως ξεγελάστηκες
αχ! χελιδόνι...
Αυτός ο Αύγουστος
θα ρίξει χιόνι

Στην ανεμόσκονη
οι βεδουίνοι
Χριστός που έρχεται
για να μας κρίνει
Δεκαπενταύγουστος
η μάνα μία
ξάγρυπνη στέκεται
κι η Παναγία

Φεύγεις κι έρχεσαι πάλι

Φεύγεις κι έρχεσαι πάλι
Ακατάστατα λες ....
αποτσίγαρα, χάλι,
άσχημες μυρωδιές
Φεύγεις κι έρχεσαι πάλι
στου πιοτού μου τη ζάλη

Στη ζωή μου που σβήνει
μπαινοβγαίνεις τρελή
εμμονή σου 'χει γίνει
τίποτα να μη μείνει
μόνο καταστροφή

Δέκα πέρασαν μήνες
αν θυμάμαι καλά
μη μου ρίχνεις ευθύνες
στην κουζίνα μπροστά
Δέκα πέρασαν μήνες
με ποτά κι ασπιρίνες

Φεγγάρι μου τα δειλινά

Κάθε δειλινό
καρτερώ να 'ρθείς φεγγάρι
στον ορίζοντα κοιτώ
τα βουνά, που έχουνε πάρει
το κορίτσι που αγαπώ.
Μες στο φωτεινό σου δίσκο
όσο ψάχνω δεν τη βρίσκω

Φεγγάρι μου τα δειλινά
μήνυμα στέλνω στα βουνά
Τα δειλινά φεγγάρι μου
δε μου 'κανες τη χάρη μου

Πες μου αν τη δεις
στους ουράνιους τους δρόμους
μες στο σούρουπο νωρίς
έχασα τους ταχυδρόμους
μες στο μούχρωμα κανείς
Μόνο εσένα θα ρωτήσω
ποιος θα μου τη φέρει πίσω

Το χρυσόψαρο

Μέσα στον ύφαλο γυρνούσα σα γοργόνα
στον όμορφο μου, καθημερινό αγώνα
Κι όταν ξεμάκρυνα μια μέρα, Θεέ μου ....όχι!
χρυσά τα δίχτυα σου, με πιάσαν στην απόχη...

Ένα χρυσόψαρο μικρό
είμαι στη γυάλα
μ' ένα μισόλιτρο νερό
μόστρα στη σάλα
Απ' τα υγρά μου, κρύα βράδια
βγαίνουν ύμνοι...
-Γιατί μου στέρησες τα χάδια
και τη λίμνη;

Τώρα στον ύφαλο ποιος ξέρει τι να "παίζει"
ποια άλλη Αλίκη θα 'ναι 'κει, ποια άλλη Καρέζη;
Πως με ξελόγιασες, με πήρες που να σκάσεις!
μες στο σαλόνι σου να δίνω παραστάσεις...

Το φτωχαδάκι

Είχα ένα φτωχαδάκι
και γυρνούσαμε
Όταν έφτανε βραδάκι
σεργιανούσαμε
Και γινόμασταν κουβάρι
κάτω από το φεγγάρι
τι καλά περνούσαμε
Τώρα που 'μαθες το νέο
φεγγαράκι δες πως κλαίω

Δε με σκέφτηκε λιγάκι
και γονάτισα
το μικρό το φτωχαδάκι
που αγάπησα

Γύρναγε το φτωχαδάκι
τα χαράματα
Και σε πιάναν φεγγαράκι
βουρκο-κλάματα!
Ριξ' το φως κι ας τρεμοσβήνει
σ' άλλον τα φιλιά να δίνει
και σε μένα τραύματα
Τραύματα για να πονέσω
κι άλλο χαμηλά να πέσω

Στο μπαράκι

Μες στο μυαλό τους μπερδεμένοι
στριφτό τσιγάρο και ποτό
με μια καρδιά κομματιασμένη
δίπλα τους έκατσα κι εγώ

Άλλος τον πόνο του να λέει
άλλος εδώ, και ....πουθενά
μία πανέμορφη να κλαίει
με μάτια κόκκινα στεγνά...

Μέσα τους πίκρα κι ένα βάρος
ασήκωτο μες στην ψυχή
Άλλους τους χώρισε ο χάρος
κι άλλους η ίδια η ζωή

Την παραζάλη στο μπαράκι
την κέρδισες γουλιά - γουλιά
να πέσει τύφλα το σαράκι
να σταματήσει τη δουλειά

Να 'ρθει το γέλιο που να βγαίνει
από τα βάθη της καρδιάς
εδώ θα σμίξουνε δυο ξένοι
Οι έρωτες.... της μιας βραδιάς

Μυρτώ

Δεν ήθελα να σε πληγώσω
το ξέρεις πόσο σ' αγαπώ
όμως μου φαίνεται το τόσο
μεγάλο πράγμα και κακό
Απ' τις παλιές αγάπες πήρα
ψέμα και πόνο στην ψυχή
και τον κακό μου χαρακτήρα
συγχώρα τον λίγο κι εσύ...

Πότε στη μιά, πότε στη άλλη
έψαχνα χρόνια να σε βρω...
Κι έπεσε η πίκρα μου μεγάλη
πάνω σε σένανε Μυρτώ

Χαλί γινόμουνα στο χώμα
δες το! όλο πατημασιές!
το σώμα μου χρόνια σε κώμα
και πως να σβήσουν οι πληγές!
Δε φταις σε τίποτα για μένα
Κάποιες φορές δε με μπορείς...
Δε θα 'χα στήθια πληγωμένα
αν είχες έρθει πιο νωρίς

Όλα τα ξέρεις

Όλα τα ξέρεις
της βροχής το ταξίδι
της ζωής το παιχνίδι
Όλα τα ξέρεις
Την ορμή στο ποτάμι
πως θαμπώνει  το τζάμι
Όλα τα ξέρεις

Όμως δεν ξέρεις
χτες τι άφησες πίσω
ποιο βιβλίο να κλείσω...
Όμως δεν ξέρεις
Ποιος γυρεύει ένα θάμα
ποιος στενάζει στο κλάμα
Εσύ δεν ξέρεις…

Όλα τα ξέρεις
τη βουή του αγέρα
τι είναι ‘κείνο ‘κει πέρα
Όλα τα ξέρεις
Τη ζωή, κι όσα κάμει
το καλό, το χαράμι…
Όλα τα ξέρεις

Όλα σβήσανε

Δίχως να υπάρχει θέμα
το μεγάλο σου το ψέμα
κυκλοφόρησες
και απλώθηκε σα φήμη...
Πόρτα πόρτα καλντερίμι
με εξόρισες

Μου 'ριξες την κατηγόρια
και κορίτσια και αγόρια
με μισήσανε
Κέρδισες με την καμία
και σου είχα αδυναμία...
Κι όλα σβήσανε

Κερδισμένη τώρα βγήκες
που καθυστερούν οι δίκες
για να ψάξουνε
μες σε φάκελους κι αρχεία..
και σ’ αδιάσειστα στοιχεία
που θα λάμψουνε

Μια καρδιά χωρίς κανόνες

Γύρισα το χρόνο πίσω
στης καρδιάς τη διαδρομή
γύρισα να εξηγήσω
της ζωής μου τα γιατί
Στη μεγάλη κατηφόρα
δε μ' οδήγησε σωστά
η καρδιά μου, που με φόρα
πάντα έμπαινε μπροστά!

Μια καρδιά χωρίς κανόνες
τηνε σέρναν στα τυφλά
Κάποιοι έρωτες θαμώνες
σε ματώσανε καρδιά,
κάποιοι έρωτες θαμώνες
σε ματώσαν βρε καρδιά

Πάντα μου ‘λεγε να ζήσω
έντονα κάθε στιγμή
να μη τη δυσαρεστήσω
κι έκανα μια δοκιμή
Άμα το κορμί λυγάει
απ' τα θέλω της καρδιάς
όπου θέλει θα σε πάει
στον κατήφορο θα πας!

Μη ρωτάς για το φεγγάρι

Η πανσέληνος σε νοιάζει
χάνεσαι στον ουρανό
τους πλανήτες κάνεις χάζι
και στη γη έχεις κενό!

Μη ρωτάς για το φεγγάρι
πότε ολόκληρο θα βγει...
Ρώτα για το παλληκάρι
που το πλήγωσες στη γη!

Έψαξες για συναστρίες
και για ανάδρομους ιχθύς
Σύνοδοι και γαλαξίες
σε προσμένουνε θαρρείς!

Κράτα μολύβι και χαρτί

Ένα λεπτό κρατάει η ώρα
κι οι μέρες γρήγορα περνάνε
τον έρωτα που ζούμε τώρα
για πάντα εγώ θα τον θυμάμαι

Όταν περάσει η "γιορτή"
εσύ σε άλλους κόσμους θα 'σαι
Κράτα μολύβι και χαρτί
τον έρωτα μας να θυμάσαι

Λίγο ο έρωτας κρατάει
κι οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν
εσύ είσαι αυτή που όλο ξεχνάει

Κουράστηκα να σ' αγαπώ

Τι να σου πω, κουράστηκα
δεν ξέρω τι να κάνω
με τον καιρό χαλάστηκα
κι έπεσα να πεθάνω
Τι να σου πω κουράστηκα
δε βρίσκω άλλα λόγια
με την αγάπη βιάστηκα
κι έπεσα στα υπόγεια

Τι να σου πω, τι να σου πω
κουράστηκα να σ' αγαπώ!

Τι να σου πω κουράστηκα
μ' έκανες να πονάω
και τώρα αναγκάστηκα
να φύγω, που να πάω
Τι να σου πω κουράστηκα
έτσι δεν ειν' η αγάπη
δεν είναι, μα γελάστηκα
και χρύσωνα το χάπι

Σε ποια θυσία;

Ο ήλιος φεύγει σιγά - σιγά
ερήμωσε το καλντερίμι
κι εσύ θα φύγεις, ....λογικά
κάπου ακούστηκε, κάτι σαν φήμη

Αγώνας πάλι ως το πρωί
βαριά η ανάσα απ' το τσιγάρο
έψαξα γι' άλλη εκδοχή
σε μαύρο-κόκκινο να σε ποντάρω

Είναι που δόθηκες βιαστικά
χαμένος έρωτας, "θητεία"
Στο τέλος σύρθηκες ηρωικά
σαν Ιφιγένεια, σε ποια θυσία;.....

Σαν μια γκριμάτσα το σκηνικό
δεν βγαίνει νόημα στο γράμμα
δύστροπο βλέμμα, κυνικό
στο μαυροπίνακα, ίδιο το δράμα

Είν' η αλήθεια μακρυά
και τα σενάρια ειρηνοδίκες...
Κορίτσι, γκόμενα, καλογριά
τον κόσμο πάτησες, πέρασες, βγήκες...

Κάτι φταίει

Πάντα λες πως κάτι φταίει
κι όλο λίγο μ' αγαπάς
κι η καρδούλα μου κλαίει
να τη νοιώσεις δεν κοτάς!
Πάντα λες πως κάτι φταίει
και στα σύννεφα πετάς

Μη μου λες πως φταίει η κρίση
και καθόλου εσύ δε φταις...
Που δε μ' έχεις αγαπήσει
φταίει, και που δε με θες!

Απ' τα χάδια σου μια δόση
μόνο, μου 'δωσες και λες
ότι σου 'χουν βεβαιώσει
πρόστιμα και οφειλές
Απ' τα χάδια σου μια δόση....
"ρύθμισες" και τις ...καρδιές!!!

Κατακόκκινο φεγγάρι

Ψάχνει απόψε το φεγγάρι
να κρυφτεί πίσω απ' τη γη
χρώμα κόκκινο να πάρει
σαν αγιάτρευτη πληγή

Κατακόκκινο φεγγάρι
τούτη νύχτα που γυρνάς
να 'ξερα, με τόση χάρη,
μέσα σου πόσο πονάς

Έψαξα κι εγώ για σένα
να σε πάρω αγκαλιά
που είναι όλα ματωμένα
τι κι αν μοιάζουν μαγικά

Ποτέ γυναίκα δε μισώ

Μέσα στα σύννεφα πετάω
κι όλο περνάει ο καιρός
Να δίνομαι, να αγαπάω...
...ένας ατέλειωτος γκρεμός

Τα μάτια μου έχουν ποτίσει
με δάκρυα όλη τη γη
κι όλο βαθαίνω μες στην κρίση
κάθε γυναίκα και πληγή

Μένει ο πόνος μου κρυμμένος
και ψάχνω τ' άλλο μου μισό
κι άν βγαίνω πάντα αδικημένος
ποτέ γυναίκα δε μισώ

Ούτε με σένα δε θ' αλλάξω
και αν μου κάνεις το κακό
κατάματα θα σε κοιτάξω
και θα σου πω πως σ' αγαπώ

Φεύγουν τα χρόνια μου και πάνε
κι εγώ δε βρίσκω πουθενά
γυναίκες που να αγαπάνε
και που να έχουνε καρδιά

Θαλασσοδαρμένα ιδανικά

Ήρθαν να σε πάρουν μακριά
στείλαν το στερνό για σένα πλοίο
όμως της φωνής σου η χροιά
αντηχάει ζεστά μέσα στο κρύο

Πέρασε η μπάντα το πρωί
κι ένας ήχος έμεινε στ' αφτιά μου
πέρασες και συ σα μουσική
γίγαντας σκυφτός η μοναξιά μου

Λύσανε οι κάβοι βιαστικά
κάρφωσα το βλέμμα μου στην πρύμνη
να ‘τανε η θάλασσα στεριά!
Άχ! και να ‘χε όρια, σα λίμνη

Φούσκωσαν δυό μέτρα τα νερά
κύματα σε πήραν και λοστρόμοι
Θαλασσοδαρμένα ιδανικά
κι ιδιότροποι, άγραφοι νόμοι...

Η αγάπη φέρνει πόνο

Άνεμο φέρνει η αγάπη
και ο έρωτας φωτιά
τριαντάφυλλο κι αγκάθι
πάθος και λαβωματιά
φλόγισμα και πυρκαγιά

Η αγάπη φέρνει πόνο
σαν τον άνεμο στη γη
Έρωτας και οξυγόνο
σπίθα και καταστροφή

Είναι ο έρωτας συνάμα
κόλαση και γιατρικό
μ' έπιασε παιδάκι πράμα
κι έξω δεν μπορώ να βγω
μες στη κόλαση να ζω

Έχει ο Θεός απωθημένα

Άρχισε πάλι η βροχή
στα ξαφνικά χωρίς.....  αιτία
έχει αλλάξει η.....εποχή
πέφτουνε έξω τα.....Δελτία

Κι εσύ θυμάσαι τις βροχές
πίσω στα χρόνια τα χαμένα
κάτι δεν κάναμε μου λες
κι έχει ο Θεός απωθημένα

Στου παραδείσου τους καρπούς
μετάνιωσες, μα τι αλλάζει;
τώρα μιλάς και δεν ακούς
κι έγινε η βροχή χαλάζι

Άσε με στο σκοτάδι

Άσε με στο σκοτάδι
ξέρω να κρύβομαι καλά
μέσα σε φώτα χαμηλά
και σε καπνούς το βράδυ
Άσε με στο σκοτάδι
αν με φωτίσεις δυστυχώς
θα βγει η ασχήμια μου στο φως
Άσε με στο σκοτάδι

Μην πλησιάζεις λέω μη
αν με φωτίσεις θα φανεί
το πρόσωπο μου
Μην πλησιάζεις με το φως
δεν είμαι ο ίδιος ακριβώς
μη δεις.....
αλίμονο μου....

Άσε με στο σκοτάδι
πίσω σε μένα μη γυρνάς
κάτσε στο φως σου μη μιλάς
εμένα με ...τρομάζει
Άσε με στο σκοτάδι
αν με φωτίσεις θα το δεις
πως έχω πρόσωπο ντροπής
Άσε με στο σκοτάδι

Εφτά ζωές στην Αττική

Εγώ όλο σε νοιαζόμουνα
τις νύχτες δεν κοιμόμουνα
κι όλο περνούσαν οι γιορτές
και δε σε χόρταινα ποτές!

Κι αν έκανα απόπειρα
στ' άγια σου δισκοπότηρα...
απ' το γλυκό σου το κρασί
έπινα μια γουλιά μισή

Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά
μ' αγάπαγες ...."κοψοχρονιά"!
Κι εφτά ζωές στην Αττική
μ' έβαλαν στην εντατική!

Πόσο μεγάλος γίνηκες
κι έσμιξες με τους Φοίνικες!
Κι έκαμες στ' όνειρο λαδιά
στην  Καρχηδόνα μια βραδιά...

Χίλια κακά κι απρόβλεπτα
βγαίναν σε δευτερόλεπτα...
κι ένα πνιγμένο ουρλιαχτό
στο στόμα μου το ανοιχτό!

Επέτειος

Σαν απόψε
γίνε φως για μια στιγμή απ' τα ουράνια
Έλα και κόψε
δυό κομμάτια απ' το γλυκό, βάλε σαμπάνια
Ποιος είναι ο αίτιος
που τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα;
Κι άλλη επέτειος
που θα φύγει δίχως σένα

Σήμερα σε περίμενα
και νόμιζα πως θα 'ρθεις
μα άδικα...
Κι είχα πολλά
αστεία, σοβαρά, κι έκανα πρόβες
Σήμερα σε περίμενα
μα έφυγες κι εχάθεις
απότομα....
Πολύ ψηλά,
σε Σείριους, κομήτες, σούπερ Νόβες....

Δυο κεράκια
κηροπήγια φτηνά απ το ΙΚΕΑ
και δυό τασάκια
δυο τσιγάρα αναμμένα για παρέα
Κοίτα τι σου 'φερα
δαχτυλίδι με διαμάντι από πάνω
Αυτό που σου' θελα
Ήρθε η ώρα να το κάνω

Έγινες μπρος μου θάλασσα

Ο πόνος που μου έδωσες
μέσα μου σιγοκαίει
και τρέχεις απ' τα μάτια μου
σαν χείμαρρος που κλαίει

Δάκρυ ήσουν που στάλαξα
τον πόνο μου να σβήσω
κι έγινες μπρος μου θάλασσα
και πως να περπατήσω

Φουρτουνιασμένη θάλασσα
κι εγώ μετρώ τα λάθη
σ' απύθμενες κακοτοπιές
σ' άβυσσους  και σε βάθη

Αναπάντητες οι κλήσεις

Σαν να πέρασε ένα  βράδυ
βράδυ μισοσκότεινο
γκρίζο έμοιαζε το χάδι
μα ήταν κατακόκκινο...

Μάταιες δικαιολογίες
μάταιη συνάντηση
Μέσα απ' τις ...τεχνολογίες
ψάχνω μια απάντηση...

Αναπάντητες οι κλήσεις
σαν τα ερωτήματα
Και χιλιάδες αναμνήσεις
ανοιχτά, ζητήματα...

Τριαντάφυλλο στο βάζο
δες πως αντιστάθηκε...
κι έμεινα να το κοιτάζω
μέχρι που μαράθηκε!

"Μπήκα" στις "φωτογραφίες"
και δυό λέξεις έγραψα
πως μου φάνηκαν αστείες
κι όλες τις ...διέγραψα

Αν φύγει η κρίση

Θα ρθούνε μέρες πιο καλές
μου λες
Ότι η ζωή είν' ένας κύκλος, ένας τροχός που όλο γυρίζει
μα τα σημάδια μείναν πάνω, και τον ακούς κι εσύ πως τρίζει!

Κι αν φύγει η κρίση
για μας δε θα μετρήσει
αφού η αγάπη αυτή θα έχει σβήσει

Φύγαν τα χρόνια σαν νερό
κι εγώ
έγινα σήμερα σαράντα, μια ηλικία που τρομάζει
μέρες καλύτερες κι αν έρθουν, το ριζικό μας δεν αλλάζει

Αγάπη ψεύτικη

Η αγάπη ζούσε στους αιώνες
σε θύελλες και σε κυκλώνες
γύφτισσα, πότε ζητιανάκι
στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Όμως αυτή δεν είναι αγάπη
μου μοιάζει άλλο να 'ναι κάτι...
Κάποιοι της δώσαν λύπη, πόνο
να μην αντέχει μες' στο χρόνο...

Και την ψευτίσανε σου λέω
κοίτα με εμένανε πως κλαίω
Τώρα η αγάπη μας πονάει
την κάναν έτσι, για να ...χαλάει..

Η αγάπη σήκωνε τα βάρη
ποτέ δεν έπαιρνε χαμπάρι
και ούτε έδινε δεκάρα
στεκότανε κάτω απ' την μπάρα
Όμως τη βάλαν σε σαλόνια
κι όσο περνούσανε τα χρόνια
γέμιζε τις καρδιές με φόρους
και δε δινόταν δίχως όρους

1963

Πάντα γενέθλια στα κρύα
Νοέμβριος κι είκοσι εννιά
Χίλια - Εννιακόσια - Εξήντα - Τρία
καβάντζα δεύτερη γενιά
Κρύο το πόμολο στην πόρτα
όμως το ρόφημα καυτό
πως η ζωή τα 'φερε βόλτα
πάντα να βγαίνει το γραφτό

Καθένας μας, βρέθηκε τώρα
δρόμο δικό του να τραβά
Ήτανε που.... "τα ‘ξερες όλα"
και ΌΛΑ πήγανε στραβά!

Χορεύει η φλόγα μες στο τζάκι
μια σπιθαμή!... μετά καπνός...
στάχτες γεμάτο το τασάκι
το φταίξιμο του ....κανενός!
Ήρθε ο χρόνος να δικάσει
πως τα 'πλασε έτσι Ο Σοφός;
Πάλι χαμήλωσε η τάση
πάλι τρεμόπαιξε το φως!

Ψιλή, δασεία, περισπωμένη

Τα γράμματα σου βρήκα
σε κάποιο μου συρτάρι....
Στα όνειρα μου σ' είχα
Μα ποιος να σ' έχει πάρει....

Ψιλή, δασεία, περισπωμένη
που να 'σαι τώρα αγαπημένη
Περισπωμένη, ψιλή, δασεία
μου έχεις μείνει στην φαντασία

Τα γράμματα σου τώρα
κάθομαι και διαβάζω...
κι αν πέρασε η ώρα
σελίδα δεν αλλάζω..